Cieszę się, iż mogę kontynuować moją artystyczną misję, jaką jest promocja muzyki polskiej. My Polish Reflection prezentuje dzieła 11 polskich kompozytorów żyjących w XIX, XX i XXI stuleciu, których utwory zostały napisane na przestrzeni 185 lat – poczynając od Wariacji B-dur F. Chopina datowanych na rok 1833, a skończywszy na cyklu utworów M. Papary, skomponowanym w roku 2018. Mam nadzieję, iż ten „kalejdoskop polskiej muzyki” pozwoli na zaprezentowanie jej różnych oblicz, charakterów, kolorów i barw.

W cyklu utworów M. Papary usłyszą Państwo wiele klasterów – niejednokrotnie wykorzystujących całą klawiaturę. Było to możliwe za pomocą specjalnie skonstruowanych deseczek, wyścielonych filcem, które kładzione na klawiaturze pozwalają na jednoczesne wydobycie wszystkich dźwięków fortepianu. Proszę wsłuchać się w ich wyjątkową barwę, która jest najważniejszym i formotwórczym elementem cyklu.

---

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Muzyczny ślad”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca.

Patronat medialny:

Oddaję w Państwa ręce pozycję fonograficzną niezwykle bliską mojemu sercu. Promocja polskiej muzyki w Polsce i na świecie była i pozostanie dla mnie misją szczególną. Pragnę podkreślić, iż większość utworów zarejestrowanych na tej płycie nie było nigdy wcześniej wykonywanych, a tym bardziej nagranych. Dlaczego tak się stało? Partytury pieśni w postaci rękopisów spoczywają w Bibliotece Raczyńskich w Poznaniu. Zdarzało się, iż zapis nutowy nie zawsze był w pełni zrozumiały – kierując się artystycznym instynktem należało zweryfikować materiał dźwiękowy i dokonać minimalnych modyfikacji. Dla urozmaicenia zostały wybrane pieśni reprezentujące różnoraką tematykę oraz źródła inspiracji kompozytora.

Płyta powstała, aby włączyć się w obchody Roku Feliksa Nowowiejskiego – ale nie tylko. W roku 2017 obchodzony był także Rok Rzeki Wisły. Ze względu, iż jedna z pieśni nosi tytuł Wisła postanowiłam tak też zatytułować całą płytę używając rozpoznawalnej w świecie nazwy angielskiej – Vistula. Zdjęcia zostały wykonane również nad Wisłą (m. in. na moście Marszałka Józefa Piłsudskiego w Krakowie).

Głęboko liczę, iż odkrywanie bogactwa muzyki Feliksa Nowowiejskiego będzie dla Państwa równie satysfakcjonujące jak dla mnie. Z życzeniami wielu artystycznych wzruszeń – Anna Miernik.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu „Nowowiejski 2017”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca.

Promowanie polskiej muzyki, szczególnie za granicą, to moja artystyczna misja. Do grudnia 2017 roku wykonałam muzykę 33 polskich kompozytorów w 31 krajach świata – zarówno twórców współczesnych jak i tych sprzed dwóch stuleci. Jestem przekonana, że takie działanie pozwala zaprezentować jak bogata jest polska kultura i jak wielu interesujących kompozytorów jest stale niesłusznie nieznanych szerszemu gronu odbiorców. To co cieszy szczególnie to fakt, iż polska muzyka zawsze przemawia do publiczności w różnych zakątkach świata, tak, iż chcą jej słuchać jeszcze więcej.

Meanders of Imagination [Meandry wyobraźni] rozpoczyna Borowiak – taniec kaszubski – była to pierwsza kompozycja F. Nowowiejskiego, którą wykonałam (podczas recitalu w Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej w Olsztynie, noszącej imię kompozytora, w lutym 2016 roku). Na płycie znalazł się m.in. utwór zatytułowany „Pod sztandarem pokoju”, za który Nowowiejski otrzymał I nagrodę Stowarzyszenia The British Musician w roku 1898. Będąc rodowitą Krakowianką nie mogłam nie umieścić Krakowiaka oraz Poezji Starego Krakowa (celowo te utwory następują po sobie na nagraniu). Płytę zwieńczają Treny na tle Poezji Jana Kochanowskiego, stąd też ich fragment został umieszczony w książeczce.

Oddając w Państwa ręce dzieła F. Nowowiejskiego na fortepian solo, żywię nadzieję na stałe promowanie muzyki naszych rodaków zarówno za granicą jak i wśród najbliższego otoczenia.

Anna Miernik

„Te dwa czteroczęściowe dzieła, napisane w odstępie zaledwie dwóch lat (1886 i 1888), ukazują osiem różnorodnych odsłon materiału muzycznego, niezwykłej gamy środków wyrazu, jak również koncepcji dramaturgicznej. Jeszcze w XIX wieku znalazły się w kanonie najbardziej uznanych sonat na skrzypce i fortepian. Trzeba bowiem podkreślić, że rola pianisty jest w przypadku dzieł Brahmsa i Francka równorzędna. Partie skrzypiec i fortepianu przenikają się wzajemnie, uzupełniają i dopiero razem tworzą całość, która ma tak niezwykłą siłę wyrazu, że nikogo ze słuchaczy nie pozostawia obojętnym. Począwszy od Yashy Heifetza niemal wszyscy koncertujący wioliniści mieli ambicję, by nagrać album składający się z tych dwóch sonat.”

Patrycja Piekutowska